Vandaag overleed Jeroen van Merwijk, een kunstenaar die ik niet alleen om wat hij maakte maar ook om hoe hij in het leven stond tot mijn weinige helden reken. Eind jaren negentig ben ik eens met hem op fietsvakantie geweest. Wie mij of Jeroen een beetje kent, ziet dat waarschijnlijk niet direct voor zich – en dat klopt ook wel. Het ging zo.
Ik werkte in die tijd freelance voor uitgeverij Nijgh & Van Ditmar. Toen ik er lucht van kreeg dat er, niet gehinderd door enig commercieel inzicht, plannen gesmeed werden een bloemlezing uit het rijke oeuvre van ‘meneer Van Merwijk’ uit te geven, gaf ik aan dat ik me daar heel graag tegenaan wilde bemoeien. Dat mocht en mijn aanbod resulteerde in een fax (zo ging dat toen), waarin Jeroen dit project als een ‘fijne fietsvakantie’ aanvloog:
Een beetje brutaal plaatste ik in een uitvoerige en nogal overmoedige fax terug de nodige vraagtekens bij zijn selectie en deed ik een aantal suggesties, waarna ik tot mijn verbazing geheel de vrije hand kreeg, ook in de volgorde waarin de liedjes in de bundel terecht zouden komen. De WP51-bestanden (zo ging dat toen) die ik uiteindelijk aanleverde, gingen ongewijzigd door naar de zetter en op 5 maart 1999 werd het boekje op feestelijke wijze gepresenteerd in de kleine zaal van Paradiso.
En nu is Jeroen er niet meer. De bloemlezing, Wat zijn de vrouwen groot, werd geheel volgens de verwachtingen allesbehalve een bestseller, maar is er nog wél, als topje van de ijsberg. Want dat hij ons ontelbare liedteksten, cd’s, columns, tekeningen en schilderijen heeft nagelaten, is troostrijk. Net als zijn prachtige tekst van ‘Ik geloof’, in de video hieronder uitgevoerd door bevriende vakbroeders en -zusters in een liefdevol eerbetoon. Rust zacht, meneer Van Merwijk!
Ooit schreef Tjan op deze blog, puur voor zijn eigen plezier, een ode aan Jeroen van Merwijk. Je vindt het jubeldicht hier.
...en wat vond Tjan ervan? 