#LCF13: de tweede auditiemiddag
Tweede auditiemiddag Leids Cabaret Festival | Scheltema Complex, Leiden | zondag 20 januari 2013
Terwijl de rest van Leiden deze zondagmiddag in het teken van de Leidse Jazzweek stond, was het in het ook vandaag weer bomvolle Scheltema uitsluitend cabaret wat de klok sloeg. Tijdens de tweede auditiemiddag van de 35ste editie van het Leids Cabaret Festival deden opnieuw zes beginnende cabaretacts een gooi naar een plek in de voorrondes in de Leidse Schouwburg, het prachtige theater dat letterlijk op een steenworp afstand, aan de andere kant van het water, naar ze lonkte. Presentator Martijn Koning was ook deze zondag weer op dreef en bracht de zaal met een aantal sterke grappen vakkundig in de stemming voor de zes audities, waarvan er twee – en dat stemde hoopvol – finale-waardig zouden blijken. De namen van de deelnemers die door zijn naar de voorronden zijn in onderstaande recensies achteraf onderstreept.
Een filosofisch dromertje, altijd op zoek naar magie, dat ervan overtuigd is dat hij later grote dingen zal gaan doen. Zo omschrijft Bertram van Alphen zichzelf als kind. Maar de prinsessen die hij als Ridder Bertram zou gaan redden bleken prinsen, met alle problemen van dien. De confrontatie met een medewerker van de McDrive in Rosmalen, in wie Van Alphen tot zijn schrik zijn eerste echte liefde Job herkende, heeft hem de afgelopen 24 uur definitief doen inzien dat dromen bedrog zijn en dat de werkelijkheid vaak minder mooi is dan je denkt. Een weinig originele conclusie van een degelijke, melancholische, ook muzikaal prettig voortkabbelende auditie zonder echte hoogtepunten. Of het moet het tekstueel fraaie, Job Schuring-achtige slotlied zijn.
De auditie van de Vlaamse Line Mertens bestaat uit een omstandige liefdesverklaring aan het publiek. Het is echte liefde, want ondanks de waslijst aan bezwaren die aan ons kleven, houdt ze van ons. Deze liefde blijkt helaas echter maar van één kant te komen: naarmate het optreden vordert, stelt Mertens zich welisaar steeds dominanter op, maar die subtiele ontwikkeling brengt te weinig variatie en de grapdichtheid is bovendien te laag om de aandacht van haar zo geliefde publiek de volle twintig minuten vast te houden. Line Mertens weet haar gedachten goed in woorden te vangen, komt zo nu en dan zelfs poëtisch uit de hoek en beschikt over een bezwerende dictie. Helaas blinkt haar auditie van vanmiddag vooral uit in eenzijdigheid.
Net als de eerste auditie valt ook het optreden van Gerrit Groot Karsijn onder de noemer Coming Out Cabaret (COC), maar anders dan bij de melancholische Van Alphen is de toon van de derde deelnemer van de middag vooral boos en verongelijkt. En dat is niet altijd even prettig om naar te kijken, zeker niet als hij – zichzelf overduidelijk overschreeuwend – de ene anale-seksgrap op de andere stapelt of het zonder spoor van ironie en zelfs nogal grimmig heeft over ‘kutmarokkanen die zelf homofielen zijn’. Overigens kun je van Groot Karsijn zeggen wat je wilt, maar niet dat hij een mietje is. Het getuigt immers van moed om Wim Sonneveld in een zaal vol cabaretliefhebbers niet één, maar zelfs twee keer postuum te verkrachten – niet alleen ‘Het Dorp’ maar ook ‘Tearoom Tango’ werd door Groot Karsijn van een eigen, metrisch danig rammelende tekst voorzien.
Bij Kiki Schippers is de urgentie om haar verhaal te vertellen veel minder evident. Haar auditie houdt daardoor iets vrijblijvends, maar is met name in de zowel tekstueel als muzikaal zeer verzorgde liedjes ijzersterk. Schippers, die zich gesteund weet door twee uitmuntende muzikanten, doet beurtelings denken aan Dorine Wiersma, Katinka Polderman en Sara Kroos, maar heeft onmiskenbaar een eigen stijl, zorgt voor verreweg het meest professionele optreden van de eerste twee auditiemiddagen en is – als ze haar gesproken teksten nog iets meer diepgang weet te geven – absoluut een kanshebber voor een plaats in de finale.
Dat laatste geldt zeker ook voor Merijn Scholten en Thomas Gast uit Amsterdam, die samen De Partizanen vormen. De dynamiek van een duo doet het goed vanmiddag, zeker als blijkt dat Scholten en Gast goed op elkaar ingespeeld zijn, verrassende invalshoeken kiezen en over prima teksten beschikken. Van de notulen van een vergadering over de aanschaf van een berenpak tot een nieuwsrubriek waarin de twee het op een RTL Boulevard-toontje alleen maar over zichzelf hebben, en van een voorschotje op de recensie van deze auditie tot een slotact met aanstekers: er valt veel te lachen, en dat werd – de bijdragen van Martijn Koning even buiten beschouwing gelaten – ook wel een keertje tijd.
Het publiek is opgewarmd, gretig en wil aan het einde van de middag graag. Het is dus welhaast een prestatie op zich te noemen dat het Bart Andelhofs uit Hasselt niet lukt hier munt uit te slaan, want hij had het voor het inkoppen. Zijn opening over CSI is niet sterk, en ook in de rest van zijn optreden blijft hij hangen in stemmetjes, geluidjes en gebaartjes. Een aardige Wilders-imitatie mist doel en na de ongemakkelijke stilte die valt na een grap over een jood in een trein is er zelfs met een niet onverdienstelijke Bowie-parodie geen redden meer aan, simpelweg omdat Andelhofs teveel met zichzelf bezig is.
...en wat vond Tjan ervan? 