Hoe vergankelijk roem kan zijn, bleek afgelopen weekend maar weer eens. Op Koninginnedag was Tjan nog in een discussie met neefje Krijn verwikkeld omdat deze bij hoog en laag volhield dat hij de bedenker was van het pseudoniem Tjan: 'Ik noemde jou toch Meneer Tjan punt NL, en nu staat dat ook op de computer en in de krant'. De bijnaam van Ome Tjan was echter al in gebruik toen Krijn nog niet eens geboren was.
Maar een dag later, bij vrienden in het Hoge Noorden, was Tjan weer een absolute nobody. Emma, de (bijna) 2-jarige dochter des huizes, weigerde hem halsstarrig bij zijn naam te te noemen. Tjan was het hele weekend 'Deze' – 'Deze ook mee??!' vroeg ze (met twee vraagtekens en een uitroepteken, omdat vragende zinnen in het geval van Emma zo ongeveer twee octaven in toon omhoog gaan, maar in functionaliteit niet ver afstaan van wat onder volwassenen een commando wordt genoemd) toen het tijd was voor een middagdutje en ze in haar bedje gelegd moest worden. 'Deze lezen??!' klonk het vervolgens in haar slaapkamer. En dus las Tjan voor over een mol die wilde weten wie er op zijn kop had gepoept. Die kinderboeken van tegenwoordig!
Verder doet Emma het liefst alles zelf. 'Emma doen!!!' (met drie uitroeptekens) klonk het dan ook toen ze op de rand van de trampoline haar Crocs weer aan moest trekken. Maar toen dat niet helemaal lukte, was Tjan weer aan de beurt: 'Deze helpen??!' Wie de schoen past, die trekke hem aan, en dus legde Tjan zijn camera weg om Emma met alle plezier in haar kunststof klompjes te helpen. Want zo is Deze dan ook wel weer…
...en wat vond Tjan ervan? 
Deze? Het zal je kind maar weze…
Maar ik snap nu opeens waarom een leraar van mij De Die heette.
Deze reactie voor ‘Deze’ doet het in ieder geval ;-)