Ricky Koole & Leo Blokhuis | Laagland | Leidse Schouwburg, Leiden | zondag 28 maart 2010 (dernière)
In Laagland borduren Ricky Koole en levensgezel Leo Blokhuis voort op de doeltreffende formule van het programma Harmonium: Leo praat over popmuziek en laat vanachter zijn iBook zijn zorgvuldig geselecteerde fragmenten horen, Ricky praat over emoties en zingt met name liedjes van haar cd To The Heartland – dit keer niet begeleid door twee gitaristen, maar door een ronduit fenomenale vierkoppige band, met Roel Spanjers op toetsen, Hein Offermans op bas, Richard Heijerman op drums en Erik van Dijsseldonk op gitaar.
Bij welke muziek heb je het gevoel thuis te komen? Dat was de vraag die vanmiddag tijdens de laatste voorstelling in 2010 van dit zeer succesvolle programma centraal stond (begin 2011 gaat Laagland in reprise). De rolverdeling was voorbeeldig: Blokhuis benaderde deze vraag in de eerste plaats verstandelijk, door verbanden te leggen, geografische locaties als New Orleans, Nashville, Memphis en Berlijn als uitgangspunt te kiezen en – in de van tv bekende rol van ‘bovenmeester van de Leo Blokhuis-muziekschool’ – muziekgeschiedenis te onderrichten. Ricky vertelde op haar beurt over haar jeugd en haar familie en ging zo met name dicht bij huis op zoek naar sferen en gevoelens en hoe muziek daar in haar beleving naadloos bij kan aansluiten. Op het eerste gezicht levert deze dubbele invalshoek een ratjetoe aan repertoire op: van Peter Gabriel tot Peter Maffay, van Fats Domino tot Maarten van Roozendaal en van Margriet Eshuis tot Kraftwerk – en dat zijn dan nog slechts de bekendere namen die in de uitverkochte Leidse Schouwburg de revue passeerden. Het desondanks uitermate coherente Laagland bleek in al zijn veelzijdigheid evenwel weer een schitterende en aanstekelijke ode aan muziek te zijn, waarin lering en vermaak probleemloos hand in hand gingen.
Technisch is Ricky Koole misschien niet de beste zangeres van ons land, maar ze verstaat, live meer nog dan op de plaat, als geen ander de kunst de emotie van een liedje over te brengen, daarbij ongetwijfeld geholpen door het feit dat dat als actrice haar core-business is. Als Ricky zingt, luister je en komt de uiterst geloofwaardig vertolkte muziek meedogenloos binnen. En als Leo praat, dan luister je ook. ‘Muziek is nu mijn beroep geworden,’ zegt hij na een hilarisch door platenhoezen geïllustreerd intermezzo dat begint met de op de klippen gelopen relatie van Graham Nash en Joni Mitchell. Alsof hij zijn verstandelijke benadering van popmuziek daarmee nog eens wil onderstrepen. Aan het slot van Laagland verklaart ‘Don Leo’ echter onomwonden de liefde aan de muziek van Radiohead. Blinde liefde, die hij nu eens niet wil staven met feitjes of wil onderbouwen met triviale weetjes. En zo wint het gevoel het in het hartverwarmende Laagland uiteindelijk van het verstand. Gelukkig maar!
rapportcijfer: 8+
...en wat vond Tjan ervan? 
Als ik Blokhuis op tv zie, denk ik altijd dat hij door zijn enthousiasme en zijn aanstekelijke manier van vertellen, zelfs een fervente pophater als b.v. Paul Witteman over de streep zou kunnen trekken.
Volgend jaar in de reprise, dikke kans dat ik er bij ben.