Daniel Arends | Geen excuses | Kleine Komedie, Amsterdam | maandag 16 maart 2009
Zelden ging Tjan zo blanco naar het theater. Van de standup comedian van dienst kende hij slechts de naam, en hij had er – zo bleek toen de cabaretier het podium betrad – zo waar het juiste gezicht bij bedacht. Maar verder geen enkel verwachtingspatroon dus, en een voorstelling die Tjan derhalve volkomen onbevooroordeeld over zich heen kon laten komen.
Zijn onderwerpen vindt Daniel Arends, winnaar van zowel de jury- als de publieksprijs van Cameretten 2006, dicht bij huis, wat in zijn geval behalve Nederland ook Indonesië is, het land van waaruit hij samen met zijn broer door zijn Nederlandse pleegouders werd geadopteerd. Zijn niet altijd even oorspronkelijke observaties formuleert hij fraai, in anekdotes met een kop en een staart. Arends houdt zich daarbij inhoudelijk nogal op de oppervlakte, maar doet in zijn sterke performance denken aan Eric van Sauers, Jan-Jaap van der Wal en Micha Wertheim. Hoewel hij het niveau van deze drie geen moment weet te evenaren, werkt deze mix goed, al slaat de charmante standupper de plank met zijn veel te lange en banale diarree-impressie evengoed genadeloos mis.
De 29-jarige cabaretier brengt zijn grappen, of die nu gaan over kinderen met snotneuzen, knettergekke Japanners of de vriendinnen van zijn vrienden met flair. Geen politiek, geen actualiteit en geen noemenswaardige rode draad en in die zin misschien een beetje vrijblijvend, maar in de beste standup-comedytradities is Geen excuses wel goed voor een onderhoudende avond. Of Arends over voldoende tekst, inhoud en eigen identiteit beschikt om in de eredivisie van het cabaret een rol van betekenis te kunnen spelen, zal zijn derde programma moeten uitwijzen. Vooralsnog lijkt hij redelijk op weg.
Rapportcijfer: 7,5
...en wat vond Tjan ervan? 